Het Genetische Alfabet

Het is allerminst mijn bedoeling dit blog uit louter aanhalingen te laten bestaan.
Maar Jane Roberts' werk inspireert mij al jaren dermate, juist als fervent (kern)beweger, dat ik het niet na kan laten hierbij nog een aanhaling te laten volgen, die voor mij alles te maken heeft met waarom ik CoreKinetics -kernbewegingsleer- zo heb genoemd.

Omdat in dit tijd-ruimte continuüm, waarin wij ons fysieke bestaan hebben, ons lichaam ons enige werkelijke thuis is.
Het eerste huis, dat wij bij onze geboorte binnengaan en dat wij bij ons fysieke verscheiden hier dood achterlaten.
Omdat in dit lichaams-thuis mijn lichamelijke kern onlosmakelijk verbonden is met mijn geestelijke kern.

'Honor your body, which is your representative in this universe.

Its magnificence is no accident. 

It is the framework through which your works must come; through which the spirit and the spirit within the spirit speaks.

The flesh and the spirit are two phases of your actuality in space and time. 

Who ignores one, falls apart in shambles.

The marriage of soul and flesh is an ancient contract, to be honored.

Let no soul in flesh ignore its earthly counterpart, or be unkind to its mate in time.

The mind cannot dance above the flesh, or on the flesh.
It cannot deny the flesh or it turns into a demon demanding domination.
Then the voice of the flesh cries out with yearning through all of its parts; the ancient contract undone.
And both soul and flesh go begging, each alone and without partner.


Who feeds the body with love, neither starving it nor stuffing it, feeds the soul.
Who denies the body denies the soul.
Who betrays it betrays the soul.


The body is the body of the soul, the corporal image of knowledge.
As people are married to each other, so is each self wedded to its body. 


Those who do not love the body or trust it do not love or trust the soul. 
The multitudinous voices of the gods speak through the body parts.
Even the golden molecules are not mute.
Who muzzles the body or leashes it muzzles and leashes the soul.  


Let no man set himself up above the body, calling it soiled, for to him the splendor of the self is hidden.
Let no one drive the body like a horse in captivity, to be ridden, or he will be trampled.


The body is the soul in earth-garments.
It is the face of the soul turned toward the seasons, the image of the soul reflected in earth waters.
The body is the soul turned outward.
Soul and body are merged in the land of the seasons.
Such is the ancient contract by which the earth was formed.


The knowledge of the soul is written in the body.
Body and soul are the inner and outer of the self.
The spirit from which the soul springs forms both - soul and body.


In earth time, the soul and body learn together.
The genes are the alphabets by which the soul speaks the body - which is the soul's utterance in flesh.


So let the soul freely speak itself in flesh.

The body is also eternal.
The body takes it out of space-time.
The body is the soul's expression, and its expression is not finite.


The spirit has many souls, and each has a body.
The body is in and out of time, even as the soul is.


Let the soul rush freely throughout the body, and breathe life into all of its parts. 
The first birth was a gift, freely given.
Now you must acquiesce and give your blessing to the life within you.


Trust the spontaneity and health of the body, which is the spontaneity and health of the soul.
For each morning you spring anew, alive and fresh, out of chaos . . .'


Uit: Jane Roberts, The Education of Oversoul Seven' (1973, her-editie 1995, Amber-Allen Publishing)


Beeldmateriaal:
- Jane Roberts (1929-1984), geschilderd door haar echtgenoot Robert Butts (1919-2008)
- Adriaan Kans, foto: René Zuiderveld
- 'Clouds of Almost Evening', Maureen Krumeich & Adriaan Kans; chor. Adriaan Kans, muz. Piet Ketting; 
  foto: Leoni Ravenstein
- 'Coming Through', chor. & uitv. Adriaan Kans, muz. Philip Glass; foto: Leoni Ravenstein
- 'Visibilty by Chance', chor. & uitv. Adriaan Kans; foto: René Zuiderveld 

Mikrokosmos - Makrokosmos

Onderstaande aanhalingen uit het werk van de Amerikaanse schrijfster Jane Roberts (1929-84), spreken mij als (kern)beweger direkt aan.

Zelden, eigenlijk nog nooit, trof ik een dergelijk eerbetoon aan het lichaam vanuit een spiritueel perspectief.

Spirituele westerlingen ontstijgen liever aan dat lastige lichaam.

Als westerse cultuur zit ons lichaam ons sowieso nogal in de weg.

Sexualisering en pornografisering van het (jonge) lichaam enerzijds, intellectualisering en dédain naar lichamelijkheid anderzijds.

Echt lekker in ons vel zitten we als westerlingen evenwel zelden.

Hoe dieper ik op mijn lichaam inwerk, zo'n 45 jaar inmiddels, des te hoger groeit mijn eerbied en verwondering over dit volstrekt unieke kunstwerk, deze verbijsterend complexe mikrokosmos, waarin alles met alles is verweven.

Zowel inwendig, als uitwendig met de makrokosmos, waarin wij ons fysieke bestaan leven. 

Onze relatie met ons lichaam weerspiegelt zich direkt in onze verwarde verhouding tot onze planeet. 

De bewustzijnsgroei nodig om tot gezonde duurzaamheid te komen begint met de herwaardering van ons eigen lichaam. 

Onze mikrokosmos als laboratorium om met onze makrokosmos in evenwichtige relatie te komen.

'Some people spend a good deal of time trying to ignore their own bodies, or trying to pretend that they only have minds, or that minds alone are important.

Some people even try to ignore their bodies almost entirely in an effort to be more spiritual, or to be 'better' people.... 

Actually, each person has a private kingdom for his or her very own, because your body is the one part of earth that is really yours, that no one can take away during your lifetime. It's the part of earth, moving and alive, that belongs to you and nobody else. 
In a way, it's your portion of the planet, sprung up in a living, moving statue of earth-stuff, for you and no one else.
                                                         

So how you treat your body is important.


You just don't live in it, either. 
You live through it; there's a difference.
You flow through it, moving in all of its parts.


The body is your own magic country.
Your conscious mind is like a monarch.
Now, a good king or queen is loving and gives the people freedom to move about the country.                              
In this case, your own feelings and thoughts and desires are like the people in your kingdom. So you should treat your own feelings graciously, and you and your kingdom will flourish. 


Some monarchs are dictators, setting up all kinds of impossible laws and taboos, because they're really afraid of the people who make up their own kingdom.
If you're a good king or queen, you'll realize that your kingdom is a good one, and you won't be afraid of your own people . . . your thoughts and feelings and desires . . . but will encourage them. 
And you and your body will have all the freedom necessary to flourish and grow.'

Uit: Jane Roberts: 'The Further Education of Oversoul Seven' (1979)

Her-editie 1995 Amber-Allen Publishing

http://amberallen.com/

Beeldmateriaal:

- 'Ik, Egon', Maureen Krumeich & Adriaan Kans; chor. Adriaan kans, muz. J.S. Bach; foto: Leoni Ravenstein

- Fotgraaf onbekend

- 'Coming Through', chor. & uitv. Adriaan Kans, muz. Philip Glass; foto: Leoni Ravenstein

- An Easy-Chair in the Clouds', Maureen Krumeich & Adriaan Kans; chor. Adriaan Kans, muz.: Enrique Granados;

  foto: Leoni Ravenstein

"I see America dancing"

"I see America dancing".

Memorabele woorden van Isadora Duncan (1878-1927).

Isadora zag niet alleen Amerika, maar de hele wereld dansen.

Overal waar zij kwam op de planeet stichtte zij scholen. Daar schoolde zij haar jeugdige 'Isadorables' in haar visie op lichamelijke en geestelijke training.

Niettegenstaande talloze romantische verzinsels rondom haar markante 'larger than life' persoonlijkheid, trainde Isadora haar lichaam iedere dag.

Zij schrok er allerminst voor terug haar solo-optredens, waar en wanneer dat kon, te laten begeleiden door een voltallig symfonie-orkest.

Haar fysieke projectie moest daartoe wel wat verder reiken dan rij drie. En met dagelijks een half uurtje trainen lukt je dat nou niet echt....

Als iedere trainer droom ook ik hoopvolle dromen. In mijn stoutste dromen zie ook ik de hele wereldbevolking iedere dag een gelukzalig uur besteden aan hun lichaamstraining.

"Zo nodig", roep ik dan. En: "Wat goed!"

"Je lichaam en je geest zullen je zo dankbaar zijn. Je zult er zoveel beter door functioneren, je zoveel gelukkiger, rustiger, helderder, liefdevoller, warmer, blijer voelen....".

Enthousiast som ik de weldadige effecten van training op voor spiertonus, gewrichtskapsels, hart- en longcapaciteit, orgaanfuncties, sexuele drift, weggevangen vrije radicalen, vetverbranding tot 48, "ja, sommige onderzoekers claimen tot zelfs 72 uur ná de training", de golf gelukshormonen die door het trainingsproces vrijkomt....

Met een schok kom ik weer tot de realiteit.

"Opzij, opzij, opzij, we hebben ongelofelijke haast....".

Onze samenleving jakkert van hier naar daar, van dit naar dat, van hot naar her. Een afgesleten cliché. Helaas niet minder waar.

Helaas voor de lichamen, die wij van hier naar daar, de breinen, die we van dit naar dat voortjagen.

'I saw a man pursuing the horizon.

I accosted him.

"You can't...", I said.

"You lie", he cried, and ran on.'

Nekken, schouders, ellebogen, polsen, handen, wervelkolom, heupen, knieën, enkels, voeten....

Er komt een moment, dat onze gewrichten weigeren nog langer als doorgeefluik te fungeren voor de spanning, de druk, de stress, de zenuwdrang en dus spierspanning, die wij in onze prestatiedrang opwekken, maar vergeten te ontladen.

Voor de ontlading, de kanalisering van al die niet ontladen neuro-musculaire spanning vond ik een aantal jaar geleden een schijnbaar simpele, opblaasbare vinyl bal.

Uiterst effectief, zoals ik al snel merkte aan de opvallende resultaten die ik ermee behaalde om mijn lichaam verder te openen, te versoepelen én te versterken. Terwijl ik aangenaam in de ruimte dreef op een luchtgevulde bal, die lichaamsposities faciliteerde waar ik in mijn professionele danstraining vaak danig mee worstelde.

De eerste bal waarmee ik aan de slag ging was een knalrode giga-bal met een doorsnee van zo'n kleine meter. In die jaren was er nog niet veel anders te krijgen op de Nederlandse Swiss Ball markt.

In mijn kleine thuisstudio trainde ik de eerste twee jaar gelukzalig in mijn eentje een snel groeiend aantal keren per week. Herstelde slepende oude blessures, waar geen manueel therapeut, acupuncturist, osteopaat nog raad mee wist.

Heupoperatie? Je bekijkt 't, dacht ik en dook op mijn 55ste de boeken, trainingen en video's in om mijn graad als Personal Trainer en vervolgens als Corrective Exercise Specialist te halen.

Een wereld ging voor me open. Een wereld die ik als danser eigenlijk mijn hele leven al bewoonde, maar tot dusver nooit zo intens had gezien en beleefd als nu.

Op een ochtend loop je de stad in waar je je hele leven hebt gewoond en ziet en ervaart alles als de eerste keer.

'A new lease on life....'

CoreKinetics groeit inmiddels als een goedverzorgde plant. Iedere dag een beetje. Soms zie je niks. Dan opeens is daar die nieuwe scheut, dat nieuwe blad, die vreemde nieuwe bloem....

Of ik zelf train of lesgeef, de opwinding van het eerste uur, van de eerste ontmoeting met de bal blijft. Iedere keer weer.

Een van de mooiste cadeaus is voor mij om de ervaring mee te beleven van iemand, die voor het eerst een Swiss Ball-training bij mij meemaakt. De verrassing en intensiteit van de uitdaging, de opademing en de bevrijding....

Mijn CoreKinetics sessies als wekelijks bijtankstation.

Bewegingsmateriaal om thuis (dagelijks, om de andere dag) mee door te trainen.

De Swiss Ball uitnodigend glanzend om zelf aan de slag te gaan.

Om je dagelijks te her-enigen, met je lichaam, met je eigenheid, met je identiteit in het hier en nu.

Verstijfde ruggen ontkrampen, bevroren schouders hervinden beweging, zwakke enkels versterken, pijnlijke knieën versoepelen, verkromde bovenruggen openen, verzenuwde breinen hervinden rust....

'I see America dancing'.

Wordt droom (een beetje meer) werkelijkheid?

Foto: René Zuiderveld